Όλες οι ανθρώπινες έγνοιες, είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος, γι’αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές.

Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα, την αντιλαμβανόμαστε όπως νομίζουμε εμείς πως είναι.

Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα.

Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους…

Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει, απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου»…

O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε.

Ο άνθρωπος δε μπορεί να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει, γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει, αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη.

Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο αποκτά συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει.

Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (εν-θύμηση), που ήδη υπάρχει μέσα μας…